Korno 2014 - trasa GIGA

Wraz z Krzyśkiem wziąłem udział w zawodach na orientacje w Dąbrowie Górniczej - Korno 2014. Podobnie jak przed rokiem postanowiliśmy wystartować na trasie GIGA (100 km) i w ten sposób rozpocząć przygotowania do walki o podium podczas Galicja Orient na trasie krótkiej. Przed rokiem udało mam się znaleźć 19 z 21 punktów co dało mam pozycje 14 i 15. W tym roku KORNO stały się zawodami Pucharu Polski w Rowerowych Maratonach na Orientacje i stawka była dużo mocniejsza - na czele z Grzegorzem Liszką.
Ostateczny wynik jaki udało ma się osiągnąć w tegorocznym KORNO czyli komplet punktów i przyjazd na metę 40 minut przed limitem czasu, uważam za dobry, choć taki wynik dał mam dopiero 28 i 29 miejsce w kategorii męskiej i odpowiednio pozycję niżej w open, ponieważ wyprzedziła nas jeszcze zwyciężczyni kategorii kobiecej.

Z Niepołomic wyjechaliśmy koło 7:00, na 9:00 byliśmy w bazie rajdu, około 9:50 nastąpiła odprawa techniczna i chwilę później dostaliśmy mapy, start miał odbyć się na sygnał o godzinie 10:00. Ostatnio z Krzyśkiem planujemy całą trasę przed startem, więc i tym razem przystąpiliśmy do planowania. Mapa składała się dwóch arkuszy A3 na której było w sumie tylko 11 punktów. Jak na trasę GIGA to strasznie mało, zwiastowało to długie przeloty i preferowało zawodników mocnych w nogach, a więc dla nas raczej nie było to za korzystne. Planowanie trasy zajęło nam trochę czasu i rezultacie z bazy rajdu wyjechaliśmy jako ostatni.

Na początek udaliśmy się do punktu nr 3 (podest), który znajdował się bardzo podobnym miejscu co jeden z punktów przed rokiem, więc z zaliczeniem punktu nie było większego problemu.

Następnie na tapetę poszedł punkt nr 4 (kamieniołom) i tu niestety pojawiły się pierwsze trudności. Tuż przed punktem postanowiliśmy skorzystać innej niż wcześniej zaplanowaliśmy, krótszej drogi na punkt i w rezultacie po dość stromym, choć na szczęście krótkim podjeździe, wylądowaliśmy przed bramą do kamieniołomu, gdzie dowiedzieliśmy się, że dalej drogi nie ma. No cóż zjazd i powrót do pierwotnego plany. Znowu jedziemy pod górę, najpierw asfaltem, a potem polną drogą wzdłuż kamieniołomu. Dojechaliśmy do miejsca gdzie według mapy powinniśmy skręcić w prawo, ale z prawej stromy dalej był kamieniołom. Jedziemy więc dalej, z przeciwka zaczęli nadjeżdżać inni zawodnicy i w końcu któregoś zapytałem czy ta 4, gdzieś tam jest, potwierdził, więc spokojnie pedałowaliśmy dalej, aż w końcu dojechaliśmy do punktu. Lampion faktycznie znajdował się na końcu kamieniołomu, tylko że w porównaniu z mapą kamieniołom był 3 krotnie większy. No nic punkt jest, odbijamy dziurki, podziwiamy widoki i ścieżką przez las pędzimy w dół w kierunku punktu nr 1. Jak się później okazało, to przesunięcie 4, spowodowało spore zamieszanie i protesty na mecie.

My zgodnie z planem jedziemy na punkt nr 1 (zagłębienie terenu), najpierw trafiamy na jakąś nową - jeszcze zamkniętą szosę, która wprowadza mam trochę zamieszania, jednak szybko orientujemy się w sytuacji i dalej czarnym szlakiem rowerowym kierujemy się na 1. Z przeciwnej strony jedzie dość sporo zawodników, wygląda na to, że z 1 jadą na 4 - czyżby nasz wariant trasy nie był najlepszy? Nic dojeżdżamy w pobliże punktu, tym razem ścieżki się zgadzają, ale punktu nie ma. Szukamy chwilę, jeszcze z jednym zawodnikiem i w końcu znajdujemy punkt w dziurze w ziemi, oj ciężko go było zauważyć. Odbijamy dziurki i skrótem przez las (bardzo fajna ścieżka) pędzimy w kierunku drogi nr 1 i punktu 5.

Punkt nr 5 (brzeg jeziora), znajdował się przy zaporze wodnej na jeziorze Przeczycko-Siewierskim, więc do przejechania mamy dłuższy odcinek, niestety pod wiatr. Na szczęście do zapory trafiamy bez pudła, ale punktu jakoś nie ma, patrzymy na jezioro, brzeg jest betonowy, gdzie ten punkt. Odchodzimy zaporę i próbujemy szukać gdzieś przy brzegu. Idziemy w różnych kierunkach, ja w stronę zapory i szybko zauważam lampion, cholera można go było sięgnąć z miejsca gdzie najpierw dojechaliśmy, no nic wołam Krzyśka i zaliczamy punkt.

Dalej pędzimy w stronę lasu Szeligowiec na którego terenie są aż 3 punkty. Na początek 7 (nasyp kolejowy), do którego dojeżdżamy bez problemu. Dawny nasyp jest mocno zarośnięty, więc punktu chwilę szukamy, naprowadza nas na niego jakiś pan z pieskiem, którego zainteresował dziwny obiekt, więc szczegółowo nas wypytuje co to jest. Po krótkiej rozmowie odbijamy punkt i pędzimy dalej na 2.
Punkt nr 2 (brzeg stawu), wydaję się być dość kłopotliwym punktem w naszej koncepcji zaliczenia trasy. Znajduję się on w środku lasu i ścieżki do niego mogą być nieprzejezdne, szczególnie że już wiemy, że mapa jest mocno nie aktualna. Jednak nasze obawy, okazują się nieuzasadnione, co prawda miejscami piaskowa ścieżka przez las, trochę nas męczy, ale punkt jest dokładnie tam gdzie być powinien i bez problemu go zaliczamy. Trochę gorzej jest w wyjazdem z lasu w kierunku Brudzowic i punktu nr 6.

Ta ścieżka jest zdecydowanie bardziej zarośnięta, ale na szczęście jednak przejezdna i po kilkunastu minutach wyjeżdżamy w centrum wsi skąd pędzimy na punkt nr 6 (kępa drzew). Punkt zaliczamy bez problemu i już nie mamy żadnych wątpliwości, że tegoroczne Korno to zawody typowo sprinterskiej. Punkty są dość łatwe do znalezienia, przeloty dość spore, co preferuje przede wszystkim bardzo mocnych kolarzy.

W miejscowości Dziewki robimy krótki postój pod sklepem, uzupełniamy zapasy i radzimy nad dalszą trasą. Mamy już 7 z 11 punktów, zrobiliśmy całą jedną mapę, a na trasie jesteśmy trochę ponad 3 godziny - wydaję się, że jest dobrze, choć z analizy mapy wyraźnie widać, że punkty na drugiej mapie są daleko od siebie oddalone.

Po przerwie pędzimy w kierunku Siewierza, przejeżdżamy przez miasto robiąc przy okazji kilka fotek. Za miastem wskakujemy na zielony szlak i spotykamy kilku zawodników pędzących z przeciwka - jest 13:40, więc na dolną część mapy potrzebowali 3 godz. 40 minut, ale zaraz oni chyba mają na rozkładzie również 3, 4 i 1, więc pozostały im już chyba tylko 4 łatwe, blisko siebie zlokalizowane punkty i potem dłuższy przelot na metę, oj chyba będą przed mami. Tuż przed wjazdem do lasu, pytam stojącego tam zawodnika, czy droga przez las jest przejezdna, w odpowiedzi słyszę lakoniczne "w większości tak". Wjeżdżamy do lasu, ścieżka na zielonym szlaku jest dobra, miejscami jest trochę piasku, miejscami utwardzono ją za dużymi kamieniami, ale jedziemy bez problemu, ale pokonania mamy dobre 5 km drogi leśnej, a punkt jest prawie na jej końcu. Tuż przed punktem dojeżdżamy do bagna na ścieżce, jakoś obchodzimy bokiem. Spotykamy innego zawodnika, który też szuka punktu i mówi nam, że słyszał, że przy punkcie jest mega błoto. Po chwili kolejne bagno na drodze, ale znowu obchodzimy i jest punkt nr 9 (strumyk) - nie było tak źle, choć droga za strumykiem nie wygląda najlepiej. Nasz rywal odbija punkt i wraca w kierunku z którego my przyjechaliśmy, nasz plan przewiduje przebicie się dalej lasem do miejscowości Turza.

Za punktem mega błoto, ale może to tylko kawałek, niestety jednak nie, do samego końca lasu jest straszne błoto, ledwie idziemy, miejscami przeprawa to prawdziwe wyzwanie. Kilka minut błotnej kąpieli i wychodzimy cali brudni na łąki za lasem. Robimy krótki postój na czyszczenie rowerów, choć błoto będziemy gubić jeszcze dłuższy czas. Niestety zdobycie 9, dużo nas kosztowało, na podjeździe do Ciągowic, Krzysiek zalicza odcięcie, ma wyraźnie dość, a na liczniku dopiero 60 km. Jedziemy na Łazy, tempo jazdy wyraźnie spada, a na dodatek przed Niegowonicami wyrasta nam 2,5 km solidny podjazd.

Punkt nr 8 (kamieniołom) zlokalizowany jest na Wawrzynowej Górze (419 m npm), w jego pobliże prowadzą dwie drogie, ale pierwsza z nich wydaje się prowadzić do wnętrza kamieniołomu, poza tym zgodnie z naszą mapą, nie ma z niej bezpośredniego podejścia na punkt, jedziemy więc dalej pod cmentarz w Niegowonicach i atakujemy z tamtej strony. Na mapie wszystko wygląda ok, trochę w górę, ale nie powinno być problemu. Jedziemy kawałek dość dobrze utwardzoną drogą, problem pojawia się gdy mamy odbić na ścieżkę do punktu, ja ją nawet przegapiam, tak jest zarośnięta, dopiero Krzysiek kieruje nas tam gdzie trzeba. Ślady ścieżki niby widać, ale wszędzie wysoka, lekko przydeptana trawa, chyba ktoś tędy szedł. Rzucamy rowery w krzaki i na piechotę idziemy do punktu. Dochodzimy do ładnego wapiennego szczytu, który po chwili zdobywamy - to pewno Wawrzynowa Góra, ale gdzie jest punkt, jest na dole przy krawędzi kamieniołomu, a koło punktu prowadzi piękna, szeroka, szutrowa droga - szkoda tylko, że nasza mapa jej jakoś nie przewiduje. Odbijamy punkt i musimy wrócić do rowerów, cała eskapada na nogach do punktu nr 8 to 900 m metrów spaceru i 15 minut na zdobycie punktu, gdyby mapa była dokładniejsza może zdobylibyśmy do szybciej z roweru.

Teraz czeka nas kolejny długi przelot na punkt nr 11 (krzyż) w Błędowie. Dokładnie wiemy gdzie to jest, już kiedyś nawet ten punkt zaliczaliśmy na Jurajskim Oriencie w 2013 r., wiemy nawet jak tam wjechać, mimo iż mapa nie przewiduje żadnej drogi na szczyt, ale wcześniej musimy tam dojechać, szutrową drogą z Niegowoniczek. Sam punkt zgodnie z przewidywaniami zaliczamy bez problemu, do Błędowa też zjeżdżamy zarośniętą drogą przez pola bez większego problemu (nawet w lepszym wariancie niż zrobiliśmy to przed rokiem), ale do mety mamy jeszcze dość daleko, a sił wyraźnie zaczyna brakować.

Jedziemy przez Błędów w kierunku centrum Dąbrowy Górniczej pod górkę i pod wiatr. Pod sklepem rodzimy postój, muszę uzupełnić zapasy picia. Dojeżdżamy do Okradzianowa i czarnym szlakiem rowerowym kierujemy się na ostatni dziś punkt nr 10 (wiadukt). W pobliże wiaduktu dojeżdżamy bez problemu, ale już na miejscu pojawia się problem. Lampion jest na górze przy torach i prowadzi do niego ścieżka pod stromy nasyp kolejowy, a na domiar złego droga pod wiaduktem, jest całkiem zalana wodą. Targamy rowery na nasyp, odbijamy punkt i kolejną stroną ścieżką, musimy masze maszyny sprowadzić na dół. Dobra mamy komplet, jest 16:30, ale na metę jeszcze kawał drogi.

Jedziemy przez Łękę, Łosień, koło dawnej Huty Katowice, zauważamy że punkt nr 4 jest blisko, moglibyśmy go teraz zaliczyć lub lepiej po czwórce zaliczyć 10 i najpierw jechać te punkty które zrobiliśmy na końcu - tak chyba postąpiło większość zawodników. Teraz jednak już za późno, przejeżdżamy przez Gołonóg, koło Pogorii III przez Park Zielona ma metę, oddajemy kartę jest godzina 17:16, niby dobry czas, ale jak widzę ile już osób ukończyło przed mami trasę wiem, że dobrego miejsca nie będzie.

Myjemy się, oglądamy dekoracje i wracamy do Niepołomic, dyskutując na błędem w wyborze wariantu, chyba trzeba było jednak jechać tak jak większość zawodników 3, 1, 4, 10 i dalej przeciwnie do ruchu wskazówek zegara. My jednak takiej możliwości nie zauważyliśmy w czasie planowania, chyba dlatego że punkty 4 i 10 były na różnych mapach i nie udało nam się dostrzec ich bliskości. Dopiero na trasie, widząc jak jadą inni zaczęliśmy się zastanawiać. Dobra sam wariant może mógł być lepszy, ale poza tym wielu błędów nie było. Drobne potknięcie przy dojeździe do 4, zbyt długie szukanie 1, nie zauważenie 5 z zapory, spacer przy 8, ale to wszystko raczej normalne w rajdach na orientacje. Nie było mega wtop z wyborem trasy, nie było łażenia w kółko wokół punktu, nie nadłożyliśmy jakoś mega dużo dystansu, mimo to niska pozycja.

Powód jest prosty, jesteśmy za słabi kolarsko, do połowy trasy jeszcze utrzymywaliśmy niezłe tempo, ale po punkcie nr 9 i błotnym spacerze, tempo wyraźnie spadło. Trasa preferowała zawodników bardzo mocnych, nawigacja była mniej ważna, bo większość punktów była łatwa do zlokalizowania. Do tego silna konkurencja, przyjechali zawodnicy walczący po punkty do Pucharu Polski, to wszystko spowodowało, że kończymy te zawody na 28 i 29 (na 39) w kategorii męskiej i na 29 i 30 miejscu w open na 47 osób, które wystartowały na trasę. Powiem szczerze, że liczyłem na miejsce w 20, tu jednak sporo nam zabrakło, zawodnik na 20 miejscu przyjechał z czasem o 46 minut lepszym. Do zawodnika przed nami straciliśmy aż 14 minut, a do zwycięzcy prawie 3 godziny - uznajmy, że G. Liszka jest poza naszym zasięgiem, ale i tak do drugiego na mecie strata wyniosła 2 godziny 3 minuty, nawet do 10 miejsca 1 godz. 43 minuty. Do poprawienia jest dużo, szczególnie jednak moc w nogach, na szczęście jednak te zawodny są dla nas tylko etapem przygotowań do październikowej Galicji Orient, gdzie będziemy walczyć na krótkiej trasie o podium w cyklu Galicja Trophy, a takie 100 km na pewno podbuduje naszą formę:)

Galeria wycieczki